Wat is de zin van het leven? Wat doen we hier in godsnaam?
We weten: we zijn niet veel. Je hoeft alleen maar naar de lucht te kijken om je dat te herinneren.
Eerst is er niets, dan wolken, dan satellieten, dan grote ballen die in de ruimte zweven en in zichzelf ronddraaien, dan oneindigheid... DE ONEINDIGHEID.
En hier zijn we dan. We praten. We lachen. We trouwen. We scheiden. We worden boos omdat die p**** bus weer te laat is. Je hebt kiespijn. We nemen bachata lessen. We bestaan.
We zijn elk ons eigen centrum van het universum.
En toch, terwijl je deze regels leest, verzwikken driehonderd mensen hun enkels, zoeken twaalfduizend anderen naar hun sleutels (waarvan er zevenduizend al in hun zak zitten) en slapen er drie miljard.
En de oneindigheid breidt zich nog steeds uit.
Misschien is het tijd om dit alles in perspectief te plaatsen op het podium?